Królik: Świąt nie będzie!

Witam Was ponownie, kochani z niespodzianką!
Otóż, z okazji Wielkanocy, święta Króliczka (i innych postaci drugoplanowych :P) mam dla Was dużo specjałów.
Na początku jeszcze chcę podziękować Abigail (tak, znowu) za wysłuchiwanie moich problemów w blogosferze i odpowiadanie na pytania zadane ot tak XD
 Więc, przygotujcie się! :D

Z grubej rury. Królik!

 Moje piękne, poświęcone już jajeczko. Przerobione na króliczka, a jak.

Robienie zdjęcia jajku; takie epickie c': 
* żadne jajko nie ucierpiało podczas robienia tegoż zdjęcia

Co to za święto bez szampana bezalkoholowego? :)

 Stare, ale jare- zdjęcie Króliczka.
Uczcijmy to!
+ mistrz drugiego planu; kochana Beacia <3

Zdjęć koniec, ale...
Obejrzyj koniecznie!
*zawiera przekleństwa + resor- taka sprężynka*
Sally po imprezie!
*bezczelna i kochaniutka panda!*
Nigdy nie mów pandzie "nie"

A teraz prawdziwa niespodzianka:
ROZDZIAŁ SPECJALNY! 
*wow*
*nie przestraszcie się proszę :D*

   Potknęłam się na jednym ze schodów, schodząc w dół. Na szczęście Emil mnie złapał. Spojrzałam w jego iskrzące się z radości oczy i uśmiech na twarzy.
   Wielka dziura, którą nasz przewodnik nazywał "Przejściem", była wielką, zapuszczoną i stęchłą norą.
   Nigdy więcej.
   Siedziałam właśnie z Sally i Emilem w pokoju. Ni stąd, ni zowąd, do środka wpadł śnieżnobiały królik w czarne łaty, w okularach i muszce na szyi.
   - Króliczek, pytań nie zadawajcie.- Przywitał się i zaciągnął tutaj. Po co, gdzie, jak- tego mieliśmy się dopiero dowiedzieć.
   Aktualnie zwierzę czekało już na dole, tupiąc nerwowo tylną łapą. Wpatrywał się w nas tymi swoimi czarnymi jak węgiel oczami i muszę przyznać: było to straszne. Jakby cię zżerał od środka.
   - Możemy łaskawie wiedzieć, gdzie nas prowadzisz?- zapytał zirytowany chłopak.
   - Na Wielkanoc- odparło stworzenie. Tupanie ustało.
   - Wielkanoc i zapędzasz nas w coś...- Wskazał ręką na pomieszczenie.- ... takiego?
   - Wielkanoc to taka impreza. U Lucyfera. Powinniście gościa znać, hm?- Przechylił głowę.- Są tam wszystkie słynne osobowości.
   - Dlaczego nie dostaliśmy zaproszeń? Albo nie poinformowano nas dzień przed imprezą?- spytałam, przemierzając kolejny stopień.
   - W tym cały urok.- Królik ruszył powoli dalej, a my zeskoczyliśmy z ostatniego schodka. Morderczą przeprawę przez Przejście mieliśmy za sobą.
   - Daleko jeszcze?- wyjąkałam.
   - Tak właściwie, to już jesteśmy.- Zwierzak otworzył z kopniaka ogromne drzwi, znajdujące się na końcu korytarza.
   Moim oczom ukazała się wielka, biała aleja. Po obydwóch jej stronach ustawione były grupki osób wszelkiego rodzaju. Najbliżej mnie znajdowała się...
   - Laura! Laura Collins!- piszczałam z zachwytu.- Nathiel!- Podbiegłam do wspomnianych bohaterów i ciepło je przytuliłam.
   - Góściu, przystojniaczek z ciebie!- Zachwycał się urodą Natha Emi. Jakby nie było, to byli nawet podobni- Lubisz kotlety?- To brzmiało jak podryw na kotleta: "Hej mała, może spalimy razem kotleta?".
   - Siema- mruknął chłopak, przybijając pionę skaczącemu królikowi (a może czwórkę? Króliki mają chyba cztery palce).
   - Witajcie!- przywitała nas ciepło dziewczyna. Jej towarzysz siedział naburmuszony, ale wnioskuję, że z natury nie jest za bardzo towarzyski.
   - Tak jakby ukradłam mu nóż.- Wyjaśniła nastolatka, szturchając go.- Nathiel, może byś się przywitał, hm?
   I wszystko jasne. Atmosfera zrobiła się luźniejsza, gdy znajomy zobaczył mnie. Nie wiem, jak to miała na niego wpłynąć, ale wyraźnie się rozweselił, nie wspominając o jego gadaninie.
   - A to co?- zapytał Emil, wskazując na coś za naszymi przyjaciółmi. Moje oczy zdążyły ująć, jak z bagażnika wyskakuje jakaś dziewczyna i wskakuje na piedestał obok. Jest ubrana jednolicie, wyciąga zza pleców domestos i unosi go do góry.
   Dopiero kiedy przyjrzałam się dłużej, dostrzegłam, że to imitacja Statui Wolności. Albo raczej Statui Domestosa.
   - Hmmm. Poznajcie Naff- odpowiedziała dumnie Laura.- Nasza menedżerka, mentorka i tak dalej.
   Dziewczyna puściła tylko do nas oczko i uśmiechnęła się, po czym wróciła do poprzedniej pozycji.
    - Idziemy dalej, nie mamy całego dnia!- ponaglał Króliczek i sam pokicał już do następnego stanowiska.
   - Tutaj mamy sporą gromadkę.- Zauważył Emi, spoglądając na nastolatków zgromadzonych wokół siedzącej na tronie dziewczynie o spiczastych uszach.
   - Elen. Elfik Elen.- Wstała i podała nam rękę. Wyglądała niczym królowa w długiej do kostek, białej sukni.
   - T a Elfik Elen?- zachwycił się chłopak.
   - Albo też Elfik JoWita, jak wolisz.- Uśmiechnęła się.
   - Hej, ten gość jest do mnie podobny! Czuję się jak w raju!- Piszczał Emil, przytulając się do oniemiałego Lucasa.
   - Mogę...- Spojrzał prosząco na królową.
   - Nie!- Zaprzeczyła.*
   Oderwałam przyjaciela od nowego sobowtóra i zaciągnęłam dalej, żegnając się z Elfikiem.
   Na dużym, okrągłym podeście siedziały dwie osoby, otoczone wokół ludźmi w wieku od dwunastu do osiemnastu lat. Jedni trzymali łuk, inni noże, a jeszcze inni; broń palną.
   Jednym z królującym był chłopak, księżniczką była dziewczyna, płacząca cicho.
   - Finn i Kelsey- oznajmił Króliczek i przystanął na chwilę, aby przegryźć marchewkę.
   - Dlaczego ona płacze?- szepnęłam cicho do zająca, gdy Emil poszedł zobaczyć, czy Finnick nie jest do niego przypadkiem podobny.
   - Straciła matkę w ostatnim rozdziale- wyjaśniło zwierzę bez większych emocji.
   Przez chwilę pocieszałam Kelsey, przytulając ją, następnie pogadałam chwilę z Finnem o najnowszym trójzębach. Naszym następnym przystankiem było stanowisko z szachami. Siedział przy nim Hasto, grający ze swoją własną śmiercią.
  - Nie nudzi mu się?- zdziwił się Emi.
   - Gra toczy się o jego życie. Chyba jednak mu się nie nudzi.
   - Szach mat- wyszeptał chłopak, a po chwili zniknął.
   - No, teraz może mówić, że wygrał życie.- Stwierdził mój towarzysz. Aleja kończyła się nieubłagnie, niestety.
   Do moich uszu dobiegł dźwięk dziwnych okrzyków, najprawdopodobniej bojowych; wypowiadane były z wielką siłą.
   - Ty mopsie! Pudlu! W maśle orzechowym!
   - Spite!- Uśmiechnęliśmy się obydwaj pod nosem i podbiegliśmy do walczących. Cyklop trzymał Daisy, ale na jego twarzy nie było ani grama strachu czy złości. Była radość.
   Nico siedział na ziemi, przyglądając się wszystkiemu. Kiedy nas zobaczył, wstał i przywitał się.
   - Może spróbujecie?- zaproponował, ale nie zdążył powiedzieć niczego więcej, bo Emil już go ściskał.
   - Mogłem wziąć aparat! Jesteśmy jak bliźniacy!- Szczebiotał głośno. Znów musiałam go odlepiać od niewinnego chłopaka. Spite posłała mi znaczący uśmiech i pomachała na pożegnanie, jednocześnie unikając ciosu potwora.
   Naszym ostatnim już chyba przystankiem było miejsce spotkania z Abigail i jej przyjaciółką.
   - Abby!- rzuciłam się jej w ramiona.- Neleh!- To samo zrobiłam drugiej dziewczynie.
   - Testamenty spisane?- zapytała z uśmiechem.
   Popatrzyłam na nią jak na kosmitkę.
   - To będzie największa biba roku!- Ucieszyła się druga.
   - A to kto?- zapytał Emi, wskazując na związanego i zakneblowanego gościa obok.
   - Dorren.- Odpowiedział nasz przewodnik.
   - Króliczek tak jakby odrobinę się na niego wkurzył- mruknęła Abigail.
   - Bił Abby i takie tam.- Dodała Neleh.
   - Draniowi jeszcze pokażę! Jak śmiał!- Oburzyło się zwierzę.
   - Chyba powinniśmy iść dalej...- odrzekłam, próbując uniknąć sprzeczki. Podziałało.
  Pod koniec spotkaliśmy jeszcze n a s z y c h fanów (o dziwo) i innych celebrytów.**
   Wujek już czekał, smutny i przygnębiony. Siedział na wielkiej sofie, z głową opartą o poduszkę.
   - Coś się stało?- zapytałam z troską w głosie. Królik wskoczył na kanapę i rozłożył się na niej, jakby był w domu.
   - Świąt nie będzie!- zaszlochał.- Wielkanoc odwołana!
   - Dlaczego?
   - Mamy tylko jednego królika, baranów i kur nie ma, jajka ugotował stażysta i wszystko na nic!- Rozłożył bezradnie ręce.
   - I co teraz?- Zastanawiał się Emil.
   - Mam pomysł!- odezwałam się.- Ty.- wskazałam na jakiegoś blondyna, przechadzającego się właśnie obok.- Przebierz się za kurczaka. Wiesz, skrzydła, dziób, te sprawy.
   Wujek patrzył na moje ambitne plany.
   - Barana już mamy.- Wskazałam na Emi'ego.- Obklej się wełną, powieś dzwonek na szyi i już.
   Przez dłuższy czas wydawałam podobne polecenia wszystkim sławnym osobom, zdziwiona swoją kreatywnością.
   - Wszystko gotowe!- oznajmiłam na koniec.- Ustawiamy się do zdjęcia, a potem robimy imprezę!
   Samowyzwalacz był już nastawiony, wszyscy ustawieni. Odwiedziła nas wtedy Sally.
   - Co wy robicie?- spytała, przekrzywiając głowę.
   - Urządzamy Wielkanoc!- oznajmiliśmy chórem.
   Pingwin przez chwilę się zastanawiał, po czym odrzekł:
   - Ale Wielkanoc jest jutro.
   Lampka błyskowa aparatu błysnęła, uchwycając nasze rozwścieczone twarze i śmiejącą się Sal.
   
*w opowieści Elfika Lucas potrafi zadawać ból bez bliższego kontaktu 
** przepraszam bardzo, wszystkich nie mogłam ująć :c

__________

Krótko, ale za to jak! Mam nadzieję, że;

- każdy wspomniany jest zadowolony

- każdy skumał zakończenie XD

Więc, tak oficjalnie;

Wesołych świąt, mokrego Dyngusa itp. Nie będę kopiować wierszy z internetu czy coś, u mnie w prezencie macie roz. specjalny!

 Tak bardzo optymistyczna wizja Wielkanocy dla Was :*

Zapraszam też na drugiego bloga (nie bijcie!)

 

Ahoj!

Jutro dużo roboty ;3

**rozdział nie miał na celu nikogo obrażać- powstał jedynie w celach rozrywkowych**

musiałam dodać, żeby nikt się nie czepiał :)