▪24

          Wiedziałam, że tak będzie.
   Na wszystko, co święte, wiedziałam, że tak będzie!
   Jak mogłam być taka głupia? Robić sobie nadzieje... że może jednak...
   Nic się nie zmieniłam. Nadal nie mogę kochać.
   Siedzę tak jak głupia nad głową Emila i obserwuję, jak jego klatka piersiowa unosi się coraz niżej z każdą sekundą. Delikatnie kładę ją na podłożu i wracam do Zabójców.
   - Twój nóż!- wrzasnęłam na oszołomionego Billa, leżącego na ziemi. Rzuciłam w niego bronią. Trafiłam. W sam środek jego nędznego serca, z którego zaczęła intensywnie tryskać krew, tworząc wokół niego coś w rodzaju zakazanego kręgu.
   Zgromadzeni wokół wodzili po sobie oczami ze zdziwienia.
   - Jak odblokować windy?- Zapytałam już ciszej żołnierzy. Mogli poruszać ustami, to oczywiste.
   Żaden z nich się nie odezwał.
   - W samochodzie mam jeszcze co najmniej dwadzieścia takich noży.- Ostrzegłam ich.
   Joe, ten facet, którego powaliłam na ziemię przy poszukiwaniu, odezwał się niepewnie:
   - Bill... On coś z tym...- Zaczął, ale przerwał mu starzec.
   - Prawa kieszeń, zielony przycisk i pokrętło na trójeczkę.- Streścił się.
   - Nic tutaj nie było, tak?- Upewniłam się jeszcze.
   - Właśnie wracamy z cukierni- powiedział Joey.
   - I takiej postawy oczekiwałam.- Wyjęłam z kieszeni magiczne urządzenie i odblokowałam windy. Potem rozwaliłam je butem. Komu to się jeszcze przyda?
   Pobiegłam po Emila. Teraz liczyły się sekundy. Najbliższy transport do Salidie będzie chyba koło kiosku.
   Tylko proszę, niech on nie umrze.

          - Niespodzian...!- Zaczęła krzyczeć moja rodzinka, kiedy właśnie weszłam do Wielkiej Sali. Dziewczyna, cała we krwi, o zdeterminowanej minie i martwym w osiemdziesięciu procentach chłopaku na rękach musiała wyglądać epicko.
   - Lucy?- zapytała niepewnie babcia.- Coś ty znowu zrobiła?- Podeszła do mnie, ale ja odprawiłam ją przeczącym ruchem głowy.
   - Wujku Lucku, trzymaj go.- Podałam mu na ręce Emila.- Delikatnie!- Dodałam jeszcze, po czym zwróciłam się do ciotki Gertrudy, najlepszej biegaczce we wrzechświecie:- A ty leć po lekarza!- Wydawałam rozkazy jak nigdy.- Babciu, ty zostań i opiekuj się nim z wujkiem. Ja idę po jakąś poduszkę i koc.
   Nie czekając na odpowiedź wybiegłam z sali i wpadłam do biura, porywając koc z łóżka i poduszkę. Sally nawet nie zdążyła mnie przywitać, już mnie nie było.
   Jest już bezpieczny. Lekarz zaraz będzie, a on przeżyje, wmawiałam sobie.
   W naszym mini szpitalu babcia już oceniała stan Emi'ego. Rana była gotowa do opatrzenia, a nastolatek leżał na ziemi. Podłożyłam mu pod głowę poduszkę, koc ułożyłam obok. Resztę gości wygoniłam z pokoju i zaprosiłam do kuchni na poczęstunek. Byleby nie przeszkadzali.
   Lekarz przybył niedługo potem. Ciocia Gertruda dobrze się spisała.
   Babcia wyprowadziła mnie z pokoju.
   - Lucy, uspokój się- powiedziała troskliwie. Ręce mi się trzęsły.- Chodź, napijesz się wody.- Popchnęła mnie w stronę jej gabinetu, gdzie kazała mi usiąść i "wyluzować" (tak, moja babcia tak się wyraziła). Nalała do szklanki z szafy wody mineralnej i wrzuciła do niej coś przypominającego rozpuszczalny w cieczy magnez.
   - Co to?- zapytałam słabo, gdy podała mi napój.
   - Pomoże ci.- Uśmiechnęła się.
   Wypiłam duszkiem całą zawartość, po czym zapadłam w długi i głęboki sen.

         Znów byłam w sali. Emil leżał na ziemi, lekarz opatrzył już jego ranę. Oprócz nich w pokoju nie było nikogo. Powoli podeszłam do obecnych. Doktor siedział skulony obok nastolatka, wypełniając coś w dokumentach. Stanęłam za nim i zerknęłam w dokumenty.
   Rubrykę imię, nazwisko i wiek zostawił puste. Od razu przeszedł do innej rubryki dowodu leczenia.
   Pacjenta znaleziono... jeszcze żywego, zaznaczył.
   U pacjenta po leczeniu... tu mężczyzna zawahał się. Po chwili zaznaczył ostatnie okienko.
   Zgon.
   Popatrzyłam na ciało Emila. Jego klatka piersiowa nie poruszała się.

          Nie wiedziałam, czy był to sen, czy rzeczywistość. Obudziłam się w biurze. Teraz pytanie; zemdlałam, czy mikstura babci przestała działać?
   Pozostało mi przekonać się na własnej skórze.
   Z bijącym sercem udałam się do sali. Przed otwarciem drzwi odczekałam jeszcze trzy sekundy, wzięłam głęboki wdech i wkroczyłam.
   Emil nadal leżał na podłodze. Doktor siedział obok, układając swoje narzędzia medyczne w teczce. Lucyfer i babcia stali nad nim, szepcząc coś do siebie.
   Bez wahania wtrąciłam się do ich rozmowy.
   - Co z nim?- zapytałam wprost.
   Babcia udawała zdziwioną.
   - Skarbie, już się obudziłaś?- zapytała słodziutko, po czym dodała półgębkiem do wujka:- Miała spać jeszcze dwie godziny.
   - Ten lek działa przy dużej adrenalinie.- Lucek podrapał się po swoich długich, kręconych włosach, związanych w kucyk. Jego cera była opalona (jakże inaczej, mieszka w Piekle). Miał na sobie wyjątkowo marynarkę, t-shirt i dżinsy, wszystko w kolorze czarnym.
   - To musiała być ogromna adreanalina w takim razie- mruknęła babcia.- Ciekawe, co...
   - Co z nim?- Powtórzyłam już głośniej. Przeniosłam wzrok na Emila.
   - Kochanie...
   On... nie oddychał.
   - Zapomnij o nim...
   W moich oczach gromadziły się łzy. Nie gościły tu od dawna. Co więc dziś robią?
   -... to był tylko mały, nędzny chłopak. Do tego ziemski!
   Pierwsza łza spłynęła po policzku, żłobiąc w nim koryto smutku.
   - On był inny, babciu!- wykrzyknęłam.- On jeden mnie rozumiał! Nie tak jak ty!
Rzuciłam się w jego stronę i odgarnęłam kosmyk włosów z twarzy. Nawet po śmierci się chłopak uśmiechał.
   - Lucy!- powiedziała ostro babcia.
   - Wyjdź- mruknął do staruszki wujek.
   Babcia posłuchała go i wyszła urażona z sali.
   - Ty też będziesz mi truł, jaki był głupi?- Wyjąkałam.
   Lucyfer uśmiechnął się smutno.
   - Oczywiście, że nie.
   - Wujku...- Rzuciłam się w jego objęcia. Jak to jest, że faceci zawsze cię lepiej zrozumieją w takich chwilach?
   - Kochałaś go.- Bardziej stwierdził, niż zapytał, przytulając mnie mocno. Jak zawsze biło od niego niesamowite ciepło, które rozczulało mnie do reszty.
   - Chyba... Chyba tak.
   - Kiedyś też byłem zakochany. A potem kobieta wytrzeźwiała i mnie rzuciła- rzucił.
   Mimo woli uśmiechnęłam się smutno.
   - Nie pozwolę babci wyssać z niego duszy- powiedziałam stanowczo.
   - Luc, to tylko pogorszy sprawę. Jeśli dusza zostanie uwięziona w ciele, chłopak umrze już na wieki.
   - Ale...
   - Jeśli kogoś kochasz, daj mu odejść.
   - Ale ja nie chcę!- Sprzeciwiłam się. Z oczu spływały już wodospady łez.
   - Ale być może on tego chce- wyszeptał wujaszek.
   - On... Zaraz przed utratą przytomności... Miał gorączkę. I... powiedział... że mnie kocha- wykrztusiłam.
   - Sam nie wiem, co o tym myśleć, kochana. Nie znałem go.
   - Właśnie dziś miałeś go poznać!- Krzyknęłam znowu.- Gdyby nie ten... - Przerwałam, bo nadeszła kolejna fala płaczu.
   - Zrobię wszystko, co w mojej mocy. Ale na razie, musisz pozwolić mu odejść.- Popatrzył mi w oczy. Wiedziałam, że Lucyfer dotrzyma słowa, zawsze to robił.
   - Może coś zjesz? Dziś na obiad kotlety.- Chciał rozweselić mnie mężczyzna.
   - Co?
   - Kotlety.
   Rozryczałam się jeszcze bardziej.
   - Hej, hej, nie lubisz kotletów? Mogę ugotować ryż!- Próbował ratować sytuację. Ale dowalił.
   - On...- Wydukałam przez płacz.-... On bał się kotletów... i... uchronił mnie... przed morderczym ryżem dzisiaj...
   - Musiał być naprawdę epicki.- Stwierdził.- Jak miał na imię?
   - Emil.- To wywołało u mnie nieznośny ból. Chwyciłam się za serce i skuliłam.
   - Lucy? Dobrze się czujesz?- Zatroskał się wujek.
   - Zaprowadź mnie do jego pokoju- wyszeptałam.
   Lucyfer podniósł mnie z ziemi i na rękach wyniósł z sali. Rzuciłam ostatnie spojrzenie na Emila. On już nie wróci.
   Przez większość drogi miałam zamknięte oczy. Łzy mogły z nich swobodnie płynąć.
   Wuj ułożył mnie wygodnie na łóżku i przykrył kocem.
   - Przez to całe zamieszanie ominęły cię prezenty.- Zauważył.
   - Wolałabym, żeby on wrócił- szepnęłam.
   - A ja mam dla ciebie...- Sięgnął do kieszeni w marynarce.-... małego kotka! Słyszałem, że Ally gdzieś zwiała.
   Na jego wyciągniętej ręce leżał malutki, czarny niczym smoła kotek, o pięknych białych oczach. Zeskoczył na łóżko i natychmiast wtulił się w moją szyję.
   - Słodka i waleczna.- Wytłumaczył.
   - Nazwę cię... Emilka.- Po policzku spłynęła kolejna łza, która i tak była już kroplą w oceanie.
   - Zostawię cię samą. I pamiętaj, zrobię wszystko, co w mojej mocy.- Uśmiechnął się i wyszedł.
   A ja, wtulona w Emilkę, zasnęłam.

         Po przebudzeniu usłyszałam łomotanie w drzwi. Emilka plątała się gdzieś koło nich, a ja leniwie wygramoliłam się z łóżka. Dlaczego spałam w pokoju Emila? Gdzie on jest?
   Otworzyłam drzwi i zobaczyłam w nich babcię. Momentalnie przypomniał mi się cały wczorajszy dzień. Znów chciałam wrzeszczeć i płakać.
   - Emil jest już po rozprawie.- Oznajmniła.
   - I...?- Ziewnęłam przeciągle.
   - Wujek Lucek go przygarnął.
   - I...?- Ciągnęłam.
   - On... Będzie... Tak jakby...
   - No...?
   - Emil przeprowadza się do Piekła.
___________
*dramatyczna muzyka*
No, ostatecznie, to tak jakby Emil żyje, więc nie macie co marudzić. Ale taka szczodra nie jestem :P
Wracając, kto tam jeszcze chce se poczytać coś o mnie, to zapraszam na posta "24?".
Polecam xD
Ahoj ♥