END.

NOTKA*NOTKA*NOTKA*BARDZO WAŻNE

Epilog.
Ostatki śmiertelnej myśli. Spotkamy się wraz z nowym adresem, na nowym blogu, lecz z tymi samymi bohaterami.
Więc skoro to już koniec i nie będzie już nic oprócz ostatniego posta z linkiem do następnej części, to ogłoszę coś na koniec.
Dziękuję.
Dziękuję wszystkim, którzy we mnie wierzyli i wspierali. Podsuwali pomysły. Pomogli zregenerować wenę i wprowadzić teksty, dzięki którym ktoś się uśmiechnął.
Tak naprawdę potrafię być w pełni poważna. Ale lubię czytać, kiedy ktoś piszę, że się uśmiał. Uwielbiam rozweselać ludzi. Sama nie wiem czemu. Nie wiem kiedy to się wzięło.
I choć czasem naprawdę sypię sucharami jak ja z Żydziem w Toruniu, zajadające pierniki z Mikołajem Kopernikiem który sypie sucharami jak z rękawa, dziękuję.
Abigail. Cleo. Naff. Żydziowi. I długo by wymieniać.
Dziękuję. ♡

~ czy ktoś pozostanie ze mną po epilogu? Czy ktoś zostanie z Lucmilką

*wierszyk na końcu napisany przez cudowną Abigail, która pozwoliła mi tutaj go umieścić. Wcześniej zapomiałam, ale myślę, że tu się wpasował lepiej.*

~***~

          Nie minął zaledwie jeden dzień, a sędziowie wydali werdykt. Kazano stawić się nam na placu Salidie, przy wielkiej, choć przeciętnej fontannie, otoczonej koronami drzew, które zaczynały się właśnie zielenić. Marcowe słońce przygrzewało, a wiosenny wietrzyk owiewał mnie swoim delikatnym płaszczem.
          Nazywają mnie Lucy. Mam szesnaście, ukochanego idiotę bojącego się kotletów, Emila oraz dwa pupilki: pingwinicę Sally o niewyparzonej gębie i uzależnieniu od żelek i jej przeciwieństwo, kotkę Emilkę o połyskującym futerku.Jestem wysoka na 165 centymetrów. I choć może wydawało się to z początku dziwne, mam naturalnie białe włosy z czarnymi końcówkami. Do tego fiołkowe oczy, tryskające teraz energią do życia i czerwona usta.
   Ale co ważniejsze, nie chcę być Śmiercią.
   Czego więc chcę?
   Szczęśliwego zakończenia.
   Czy będzie mi ono dane?
   Czas pokaże.
          Emil kroczył dumnie obok mnie, co chwila rzucając zatroskane spojrzenie na moją twarz. Po ostatnim etapie, co pięć minut pytał się mnie, czy nic mi nie jest. Prawdą było to, że czułam się wtedy dobrze, jak nigdy. Nawet teraz, gdy wujek Lucyfer potwierdził, że mam się dobrze, a większość wspomnień z najbliższego czasu wróciło, nie spuszczał mnie z oczu.
          Nie pamiętałam wszystkiego. Nadal miałam duże luki w pamięci, ale Lucek obiecał wyjaśnić mi całą sytuację po ogłoszeniu wyników. I choć zrobił to z całkowitą powagą, nie bałam się prawdy. Bo wiedziałam, że każdy mógłby mnie okłamać, ale on nie zrobiłby tego.
          Przed fontanną ustawiono mównicę, zza której wystawała już siwa łepetyna Heli, lustrującej wzrokiem przybyłych. Nie zauważałam żadnych braków w widowni. Wszyscy byli nieśmiertelni, więc jedyną siłą, która powstrzymywałaby ich przed przybyciem tutaj, byłoby czyste lenistwo.
          Sally siedziała wygodnie na moim ramieniu, raz po raz sięgając po ulubione żelki. Ona także rzucała w moją stronę zatroskane spojrzenie, jakbyśmy nie widziały się wieki.
          Emil pociągnął mnie mocniej w stronę pierwszych rzędów. Zachichotałam cicho, a on tylko uśmiechnął się i zatrzymał uściskiem, kiedy byliśmy już na odpowiednich miejscach.
   - Skoro wspomnienia już odzyskane, musimy poważnie porozmawiać.- Spojrzał mi prosto w oczy z powagą, próbując mnie prześwidrować na wskroś i odgadnąć moje myśli.
   - Nie bądź taki poważny, bo zacznę się bać-burknęłam cicho z uśmiechem i odwróciłam chwilowo wzrok na bok.
   - Em, Lucy?- zaczął i zmieszany sytuacją, przeczesał włosy.
   - Tak?- przekrzywiłam głowę i przypatrywałam się mu z rozbawieniem.
   - Nie do końca wiem, czy pamiętasz, co robiłaś przed drugim etapem...
   Zmrużyłam oczy.
   - Czy powinnam o czymś wiedzieć?
   Z oddali ujrzałam śmiejącego się z opowiedzianego przez jakąś kobietę żartu Mike'a. Wypuścili go?
   - Bo...
   - Emil!- rzuciłam groźnie.
   Chłopak wypuścił powietrze ze świstem i wyrzucił z siebie te parę słów.
   - Bo całowałaś się z Mike'm!
   Zmierzyłam go wzrokiem.
   - Ja?
   - Tak właściwie to on pocałował ciebie, ale zdawało mi się, że tobie też się to podobało i...
   Zatkałam mu usta ręką i wymusiłam sztuczny uśmiech.
   - Przepraszam, ale mam coś do załatwienia.
          Szybkim ruchem skierowałam się w stronę zdradliwego padalca, i rzucając w stronę jego sympatycznej towarzyszki przepraszające spojrzenie, pociągnęłam go za kaptur bluzy trochę dalej od tłumów.
   - Lucy!- Ucieszył się Mike i zarzucił mi ręce na szyję.- Dawno się nie widzieliśmy!
          Zaśmiałam się głośno i chwyciłam mocno jego rękę, przerzucając całe jego ciało na ziemię, a następnie przygwoździłam go obcasem do podłoża.
   - Dotknij mnie jeszcze raz, a przyrzekam, że zrobię z ciebie zamrożone kotleciki.- Uśmiechnęłam się szyderczo, a Sally zeskoczyła z mojego ramienia nie wiadomo kiedy i wepchnęła chłopakowi do paszczy pustą już paczkę żelek.
   - Nie dzwoń!- prychnęła jeszcze na odchodnym i wspięła się ponownie na swoje stałe miejsce.
   - Panie i panowie!- Głos prezenterki rozległ się echem, a ja czym prędzej wróciłam do Emila, aby ponownie wtulić się w jego ciepłe, bezpieczne ramiona, w których nic mi nie groziło.
   - Boisz się?- wyszeptał mi do ucha z cieniem uśmiechu na ustach.
   - Nie.- Odpowiedziałam. Nie kłamałam.- Cudem uniknęłam śmierci na tamtej arenie. Nikogo nie pokonałam.
   - Ale ja...- wyszeptał chłopak.
   - Ty zawaliłeś pierwszy etap. To ja musiałam cię bronić.
          Muszę przyznać, że dzisiejsza uroczystość odbywała się wyjątkowo sprawnie, a Hela nie przeciągała jej ani trochę i trzymała się procedur.
   - Przejdę do najbardziej wyczekiwanej chwili całego naszego konkursu. Otóż, jak dobrze wiecie, przyznawane są dwa stanowiska, dla dwóch najlepszych osób- Śmierć i jej zastępca. Zwycięzca powalił wszystkich i zapewnił sobie wygraną, zaś osoba na drugim miejscu z zimnym sercem zabijała kogo popadnie.
          Uśmiechnęłam się w myślach. Te opisy w ogóle nie pasowały do mnie i Emila.
   - Zaczniemy może od zastępcy. Śmiercionośnego zastępcy, którego obowiązki wymienione były oczywiście w regulaminie.- Oznajmiła wesoło Hela.
          Tłumy ucichły i intensywnie wpatrywały się w mównicę.
   - Śmiercionośnym zastępcą samej Śmierci zostaje...
   Wstrzymywane przez wszystkich oddechy dowieńczały dramtyzm sytuacji. Miałam ochotę zaśmiać się wszystkim w twarz. To już mnie nie dotyczyło.
          Koszmary ustały.
   - Potomek legendarnego Kioska!- Krzyknęła Hela.- Emil Kiosk!
         Otaczające mnie ciepłe ramiona, w których czułam się tak bezpiecznie, nagle stały się zimne i obce. Bicie serca zatrzymało się, a myśli zaprzątała nieskończona pustka. Nie chciałam przyjąć tego do wiadomości. Musiał być inny Emil Kiosk.
   Jego reakcja była jednak gorsza. Znieruchomiał. Po prostu stał, wpatrując się w moją twarz z bezradnością. Nie mógł zrobić nic.
   Tłumy wokół nas rozrzedziły się, a po okolicy rozległa się burza oklasków i głośnych okrzyków radości.
   - Dobrze, dobrze, przejdźmy dalej!- Prezenterka pomachała ręką, dając znak, aby się uspokoić.
   - Lucy...- wyszeptał cicho Emil. Przytuliłam go lekko, ale raczej po to, aby pocieszyć siebie.
   - A tytuł Śmierci uzyska...- Emocje sięgnęły zenitu. Zmartwione spojrzenie Lucyfera, wyłowione gdzieś spośród tłumu, wydawało się mówić do mnie nieme "przykro mi".
          Następne słowa przeszyły mnie na wskroś niczym dwa sztylety i odbijały się w mojej głowie jeszcze długi czas.
   - Śmiercią zostaje Lucy Logax!
          Koszmary... Wróciły.

∞

Zaschnięte łzy Śmierci,
Sponiewierane myśli
Skradzione wspomnienia,
Powydzierane pióra.

Oddech pustki,
Nieodgadnione spojrzenie,
Zagubiona we własnym ciele,
To tylko szept zbłąkanych demonów.