▪ 31

NOTKA, WAŻNE, WAŻNE, WAŻNE !!!

Cóż, z wielkim bólem serca prezentuję Wam ostatni już rozdział Śmiertelnej Myśli. 

Mam nadzieję, że czytanie jej było dla Was wielką przyjemnością i że może kiedyś powrócicie do niej myślami, a kotlet nie będzie się Wam kojarzył tylko ze zbitką mięsa usmażonym na oleju. 

Pozostał epilog i...

*famfary*

Już teraz ogłaszam, że zaplanowana już jest druga część! Mam nadzieję, że się cieszycie i że nie macie jeszcze dość Lucmilki.

Na koniec jeszcze zadam Wam pytanie: "Co Śmiertelna Myśl zmieniła w Twoim życiu?".

Proszę o odpowiedzi! :)

Niechaj moc będzie z Wami!

Ps. FANPAGE tutaj. Można na nim zobaczyć m.in. moje amatorskie przedstawienie Lucy i notki z życia codziennego Królika. Tak, tak, teraz to trochę nie na miejscu. Nie nawijam! Macie, macie, i nie gryźcie!

Ah, polecam też wierszykowane komentarze, hihi. U Abigail i Cleo. Kto na nie nie zagłosuje w konkursie, ten kotlet.

 Głośne oklaski odbiły się od ścian sali, ogarniając wszystkim uczuciem otępienia.  Każda z osób na widowni nie posiadała się z radości na wieść o kolejnym etapie międzywymiarowego wręcz konkursu o wielkiej skali. Nieważny był dla nich krwawy finał, w którym tylko jedna osoba osiągnie cel, interesowała ich rozrywka i chęć odlepienia się od rzeczywistości, w której skończyliby gorzej niż my teraz.

  - Panie i panowie!- Zagrzmiał potężny głos prezenterki ubranej w elegancki komplecik bizneswoman.- Jak już wiecie, na imię mam Hela i będę prezenterką niesamowitego wydarzenia, które ma miejsce właśnie teraz, na waszych oczach!- Zaszczebiotała radośnie, podskakując niczym dziecko, cieszące się na wieść o prezencie od rodziców.- Przypomnę jeszcze, że dziś odbędzie się drugi etap Wielkiego Konkursu na Śmierć. Z powodów organizacyjnych musieliśmy przełożyć ten dzień na datę dzisiejszą, ale zapewniam was, że wszystko już w porządku i możemy kontynuować! Na początek przedstawię jeszcze parę spraw...

 Westchnąłem głęboko i ukradkiem spojrzałem na stojącą obok Lucy, której oczy były wciąż zamglone, choć nie tak bardzo jak po przebudzeniu się w Salidie. Lucek powiedział, że to z powodu próby odzyskania wspomnień. Nie wytrzymała, bo nie miała gdzie zostawić cennych wspomnień. 

Wbiłem wzrok w niewidzialny punkt na ścianie naprzeciwko. 

 Próbowała. Może podświadomie chce odzyskać to, co utraciła? Czy był to raczej nagły impuls, spowodowany opowieściami o przeszłości? Potrząsnąłem głową. To już nie ta sama Lucy, to...

 -... jej wrak! Znaleźliśmy jej wrak!- zachichotała radośnie Hela.- Spodziewaliśmy się działającej łodzi, a tu taka niespodzianka!- Po chwili spoważniała, jakby przypomniała sobie o zasadach nakazanych przez rodziców, lub w tej sytuacji- przez radę- i ciągła dalej urzędowym tonem.- Regulamin brzmi następująco...

Wrak człowieka. Czy ja też nim nie byłem?

Całe moje życie jakby od początku sprowadzało się do rozczarowania, bólu i smutku.

Urodziłem się i miałem zaszczyt spędzania paru chwil z moim szanownym tatą Kioskiem, który najwyraźniej nie miał ochoty na nauczenie mnie rodzinnego fachu, lecz skupiał się bardziej na podrzuceniu mnie do starego zrzędliwego wuja, do którego zresztą trafiłem. Musiałem opiekować się jego rozpieszczoną bardziej niż największa księżniczka córką, dzięki której znam teraz najnowsze krzyki mody i umiem dopasować buty do sukienki. Potem wujaszek stwierdził, że będzie nam dobrze u Zabójców, więc czemu nie? Wykopał nas do ośrodka, gdzie kazano mi propagandować organizację, a Mary odizolowano, ucząc jak najlepiej sztuki zabijania. Wreszcie wymyśliłem plan intrygi, genialny w swojej prostocie, ale szef oddziału nie zgodził się na to, przez co musiałem działać na własną rękę.

A potem poznałem Lucy. 

Zaczęły się wyzwiska, kłótnie, bójki, chęci zabicia się nawzajem, ale też wspólne spotkania, rozmowy, zwierzenia i żarty. 

Tak. Kiedy Luc wkroczyła do mojego życia, naprawdę poczułem, że żyję. Odkryłem, że życie jest siebie warte, gdy ma się przy sobie odpowiednią osobę.

 Nawet jeśli dziewczyna zabiłaby mnie w ośrodku, czy też zginąłbym w mieście Zielonych- byłbym szczęśliwy, bo poznałem smak prawdziwego życia.

 A teraz tracąc Lucy, straciłem też tamto dawne, dobre życie. Wróciłem do cierpienia, płaczu i rozczarowania.

Poprawiłem kołnierz białej koszuli, wygrzebanej ze starej szafy Lucka specjalnie na tą okazję. Reszta ubioru, czyli spodnie od garnituru i wizytowe buty przyprawiały mnie o mdłości i poczułem się jak gość od księgowości.

Spojrzałem ukradkiem na Lucy, którą przywdziano w prostą czarną suknię, której tren ciągnął się majestatycznie po ziemi. Całość połyskiwała w świetle i doskonale kontrastowała z bladą cerą dziewczyny, a czarne końcówki jej włosów wtapiały się w materiał. Niesamowite, że coś tak błahego może sprawić, że wyglądała jeszcze piękniej niż zazwyczaj.

 Zauważywszy moje smutne spojrzenie, Lucy chwyciła mocno moją rękę, ściskając ją mocno. Jednak nie była to oznaka czułości czy przejaw strachu. Raczej przestroga, że jeśli nie odwrócę wzroku na innych, skończę marnie.

Uśmiechnąłem się smutno i zdjąłem dłoń dziewczyny z mojej ręki. W jej oczach zauważyłem zaskoczenie, które jednak znikło, kiedy chłonąłem wzrokiem konkurencję.

Pozostali uczestnicy byli ubrani w odświętne stroje o dziwacznych krojach i kolorach, z niedopasowanymi dodatkami i sporym przepychem. Wszystko lśniło, pokryte diamentami i brylantami, które miały zamiar zadziwić i oczarować sędziów lub przekupić ich po oderwaniu od sukien i kostiumów. Kobiece fryzury przypominały kłębki po przejściu tornada, a mężczyzn- ulizane fryzurki grzecznych panów czy też kelnerów w restauracjach. Jedyną rzeczą, która nie zmieniła się od pierwszego etapu były ich pełne nienawiście spojrzenia, wędrujące po całej sali, które świdrowały niewinnych na wylot wzrokiem mówiącym "I tak zginiesz, a zwycięzcą będę..."

 - Ja...

Oprzytomniałem, patrząc jeszcze niewyraźnym wzrokiem na Lucy, która wypowiedziała to słowo, jakby słyszała moje myśli i przedstawiała mi jednocześnie swój nowy plan.

- Ja...- Powtórzyła cicho, spuszczając wzrok na ziemię.- Ja nie chcę być Śmiercią!- Wykrztusiła parę słów, tłumiąc płacz.- Nie chcę zabijać!

Miałem ochotę objąć ją ramieniem, przytulić i patrząc w jej piękne, niegdyś fiołkowe oczy powiedzieć ciepłym, kojącym głosem: "Nie zabija, doprowadza do Salidie", tak jak za dawnych, dobrych czasów. Ale bajka się skończyła, a jej książę na białym rycerzu nie dojechał i nie uratował jej z opresji. Mit o szczęśliwym zakończeniu został obalony, a dzieciom będzie się przedstawiać smutną i bolesną prawdę, że bohaterowie jednak nie żyli "długo i szczęśliwie". O ile przeżyją, bo w obecnej chwili nic nie było nam znane.
  

Ale zamiast tego stałem i głupi patrzyłem, jak dziewczyna załamywała się psychicznie i raz po raz spoglądała na mnie, aby ujrzeć tylko zaskoczony wyraz twarzy. W końcu przełamała się i zacisnęła usta, patrząc na mnie kolejny raz.

 - Zresztą, co ty tam wiesz. Ty przecież nie masz takich problemów. Skończysz, żyjąc z ukochaną długo i szczęśliwie.- Syknęła, przenosząc na końcu wzrok na prezenterkę, zasłaniając jeszcze twarz włosami- być może po to, aby ukryć łzy, lub też aby ukryć zawiedzioną minę. 

 Z niewinnej i przestraszonej zmieniła się w stanowczą, samodzielną i złośliwą, jak dawniej. Były to powracające wspomnienia, własny wybór czy może stosowna do sytuacji odpowiedź? Pierwsza opcja raczej odpada, bo gdyby wspomnienia powróciły, dziewczyna zwijałaby się z bólu. 

 Lucy, mogłabyś wreszcie zrzucić tą maskę i ukazać swoje prawdziwe oblicze.

Przejechałem dłonią po włosach, mierzwiąc je jeszcze bardziej. Co tak właściwie chciałem zrobić? Co powinienem był zrobić? 

Nagle mnie olśniło. Chciałem zapomnieć. O wszystkim.

 O wstrętnych, mrożących krew w żyłach potworach, czających się w ciemności, o istnieniu Piekła i Nieba, o swojej przeszłości, o Lucy...

 Ale nie mogłem. Nie mogłem zapomnieć, bo stało się to już cząstką mojego życia, a zapomnieć o tym, to jak zapomnieć o życiu.

 - A teraz najważniejsze.- Oznajmiła z poważną miną Hela, nie utrzymując kontaktu wzrokowego z żadnym z uczestników.- Tym razem mam przyjemność ogłosić, że na drugim etapie nasz konkurs się skończy. Po nim zobaczymy się po raz ostatni na ogłoszeniu wyników.- Uczestnicy westchnęli ulgą, za wyjątkiem mnie. Wydawało mi się to za proste, aby zaraz po drugim etapie, składającym się z prezentacji, konkurs tak po prostu miałby się skończyć.- Jednakże!- Kobieta uniosła głos.- Dotychczasowe zasady zostaną zmienione. Na dzisiaj nie będzie zaplanowane paradowanie w pięknych strojach i machanie rączkami niczym miss świata. Bo dziś...

Serce zakołotało mi w piersi, a rozum podsuwał coraz to gorsze scenariusze. Zmierzenie się z okrutnym potworem, wyprawa na górę w poszukiwaniu bezcennego składnika, który zapewne i tak nie zostanie wykorzystany, próba ciała i umysłu, gdzie w odosobnieniu zmierzasz się ze samym sobą, czy też może…

 - Przerwa na reklamy!- Na scenę wkroczyła z uśmiechem na ustach wysoka i szczupła kobieta, ubrana podobnie jak Hela. Zapewne była członkinią rady, która zadecydowała, że ciekawość osiągnęła kulminację i stosowne byłoby zrobić tutaj przerwę.- Przygotujcie się do startu!

Nie wzięła pod uwagę tego, że trudno było przygotować się do startu, jeśli nie wiedzieliśmy, na co się przygotować. Zignorowała gniewne spojrzenia widzów i razem z Helą zeszła ze sceny.

Miałem ochotę oprzeć się o mur i walić w niego głową, mrucząc pod nosem przekleństwa i słowa motywacji typu: "Zginę marnie!". Zamiast tego usłyszałem głośne kroki, zmierzające w moim kierunku. Powoli przeniosłem wzrok na przybysza, czując, jak moje serce wypełnia coraz to większa nienawiść. Chłopak w czarnej koszulce i dżinsach wyglądał bardziej nonszalancko, niż powinien i co więcej- sprawiał, że zazdrościłem mu jego wygodnego, codziennego stroju, podczas gdy ja musiałem męczyć się w koszuli i garniturowych spodniach. Odgarnął z czoła kasztanowe włosy i jak gdyby nigdy nic, objął Lucy ramieniem.

 Poczułem, jak moje oczy płoną nienawiścią, wymierzoną w tego osobnika. Pobyt w Piekle ani trochę go nie zmienił.

 - Kopę lat, kuzynie.- Przekrzywił lekko głowę i przyjrzał mi się pod odpowiednim kątem, uśmiechając się szyderczo.- Zbladłeś.- Oznajmił.- Czyżbym cię zaskoczył?

 - Mike.- Syknąłem, zaciskając pięści.

 - Ładnie wyglądasz w tej koszuli.- Ciągnął beztrosko.- Ostatnio ubrałeś się tak... na urodziny Mary, czyż nie?

Rzuciłem okiem na Lucy, której oczy wydawały się wręcz lekko iskrzyć, jakby szczęśliwe ze spotkania. Prychnąłem cicho. Gdyby to było możliwe.

 - Co tu robisz?- Spytałem z zaciśniętymi zębami.

 - Przyszedłem życzyć Lucy powodzenia.- Rzucił z uśmiechem.

 - Jak uciekłeś się z Piekła?

 - Nie uciekłem. Wypuścili mnie.

Wypuścili? Lucyfer ujrzał, że pan Lubię-Kanapki-Z-Keczupem nie jest taki groźny i zamiast skazać go na banicję z Hell O' Kitty wypuścił wolno i dał wejściówkę na  WKnŚ?

Po sali rozbrzmiał dźwięk gongu, który zapewnie miał oznajmić, że przerwa dobiegła końca. Mike posłał mi jeszcze pełne triumfu spojrzenie i zrobił coś, czego nie wybaczę mu do końca swoich dni.

Przyciągnął do siebie Lucy i namiętnie ją pocałował.

                               

*PRZERWA NA REKLAMY!*         

ZASPAMUJĘ WAS, ŻEBY PODTRZYMAĆ NAPIĘCIE.

\

KISSU KISUU, HAHAHA.

DOBRA, DOBRA, CZYTAJCIE DALEJ.

Miałem ochotę wziąć największą patelnię świata i przywalić mu w tę jego szczerzącą się buźkę, ale gdy ujrzałem, że Lucy ani trochę się nie sprzeciwia, ale zachowuje wręcz, jakby jej to w ogóle nie przeszkadzało, pękła we mnie bariera odgradzające emocje od czynów. Spokojnie podszedłem do Mike’a i wymierzając cios w twarz, zamachnąłem się mocno i trafiłem. Chłopak poleciał parę metrów dalej i jęcząc z bólu doczołgał się do rzędu miejsc dla VIP- ów.

Chwyciłem Lucy za rękę i pociągnąłem w stronę zebrania uczestników. Moje serce rozpadło się na kawałki, gdy zauważyłem, że jej wzrok wymierzony jest we mnie, jak gdybym zrobił coś złego.

Spoliczkowałem się w myślach za same przypuszczenia. Teraz muszę być w formie, aby pomóc Lucy wygrać ten konkurs i spełnić jej marzenie, kiedy była jeszcze normalna.

Postanowiłem.

Będę ją chronił, chociażby miała mnie za to znienawidzić.

~***~

- Wracając do tematu sprzed przerwy reklamowej…- Hela powróciła na swoje stanowisko w centrum uwagi zgromadzonego tłumu i wyprostowała się, starając zachować powagę. Kątem oka spostrzegłem skrywającą się za wejściem kobietę, która uprzednio tą przerwę ogłosiła. Zapisywała coś w swoim miniaturowym notatniku, po czym spoglądając na zgromadzonych, nakreśliła coś jeszcze.- Więc… Dotychczasowe zasady zostaną zmienione. Na dzisiaj nie będzie zaplanowane paradowanie w pięknych strojach i machanie rączkami niczym miss świata. Bo dziś...- Dramatyczna pauza dodała napięcia.- Dziś przygotowaliśmy dla was survivalową walkę o przetrwanie! Ostatnia osoba, która nie zginie wygra nasz konkurs!

Niezmącona niczym cisza wydawała się najlepszą odpowiedzią na podaną przed chwilą informację. Wszyscy byli zaskoczeni zmianą, włącznie z Lucy, która do tej pory nie za bardzo rozumiała, co się tutaj dzieje.

Ni stąd, ni zowąd, z podłogi zaczął wynurzać się wielki ring bokserski, na którym najprawdopodobniej zaplanowano walki. Brakowało tylko tego, aby Hela zrzuciła swój nudny kostium bizneswoman i pokazała wszystkim swe prawdziwe oblicze komentatorki bitw. Zamiast tego wzięła do ręki mikrofon i wychodząc na środek ringu, zapowiedziała pierwszą walkę pana Teletubisia i Ognistowłosej.

Oparty o ścianę, obserwowałem wszystkie potyczki ludzi, którzy nie tak dawno stali obok siebie, a niejedni rozmawiali przed startem o problemach, które mogą ich tutaj spotkać. Oglądnąłem klęskę każdego, patrząc na coraz to brutalniejsze sposoby śmierci. Ale w końcu przyszła też pora na mnie.

- Słynny Emil Kiosk i Diana Smith!- Zapowiedziała walkę Hela, puszczając mi oczko na szczęście. Prychnąłem cicho. Jakby miało mi to cokolwiek pomóc.

Gong zabrzmiał, oznaczając początek walki, a ja wbrew wszystkim moralnym zasadom- zrzuciłem z siebie koszulę, buty i spodnie od garnitury, dziękując sobie w myślach, że naszła mnie dziś ochota na ubranie spodenek pod spodnie. Jednak nie był to taki głupi pomysł.

Dzięki temu prostemu zagraniu udało mi się zyskać trochę czasu, podczas gdy przeciwniczka zmierzyła mnie wzrokiem wykazującym pogardę i zdziwienie. Ona zapewne nie miała zamiaru zrzucać swojej krwistoczerwonej kiecki i 12- centymetrowych szpilek. Cóż, może zadźga mnie jedną z nich, choć muszę przyznać, że nie na taką śmierć liczyłem.

Rzuciłem się na kobietę, a jako że wcześniej nie zainteresowałem się jej zachowaniem, gdyż nie wykazywała żadnych specjalnych zdolności czy nieprzeciętnej nienawiści, nie spodziewałem się żadnego kontrataku.

Moje przypuszczenia były słuszne i już po chwili unieruchomiłem jej kończyny, wyciągając wolną ręką nóż z kieszeni.

Zamknąłem oczy i wbiłem nóż w jej lewą pierś, słysząc, jak po raz ostatni dziewczyna wzdycha z rezygnacją.

Wstałem i w asyście burzy oklasków zszedłem ze sceny, na którą jeszcze miałem powrócić.

Mijając tłumy nieznanych mi ludzi, zdołałem usłyszeć różne komentarze typu: „Właśnie tego spodziewałam się po synu Kioska!” czy też „Pewnie wyrwałby jej serce z piersi, ale nie chciał robić większego zamieszania”.

Zacisnąłem pieści, tłumiąc złość.

Nie jestem taki jak ojciec. Nie jestem tak okrutny.

Pierwsza walka Lucy nastąpiła zaraz po mojej i ku jej nieszczęściu, musiała ona zmierzyć się z Ognistowłosym, który świętując już wygraną, przybijał piątki współzawodnikom.

Gong zabrzmiał, a tłumy ucichły, patrząc jak legendarna wnuczka samej Śmierci mierzy się z Brutusem Flamem, największym osiłkiem znanym w promieniu pięciu kilometrów.

Przez chwilę mierzyli się wzrokiem, z czego jeden był przestraszony i pusty, zaś drugi pełen triumfu i pogardy.

Lucy bezradnie rozcięła suknię tak, aby sięgała do kolan i nie przeszkadzała w walce, ale po tym stanęła jak wryta i podziwiała ruchy przeciwnika.

Mike uplasował się zaraz przy ringu, spoglądając na starania jego znajomej, a ja modliłem się w duchu, aby dziewczyna przeżyła.

- Jak to dobrze, że wszyscy tu obecni są nieśmiertelni!- westchnęła jakaś zamożna dama stojąca za mną.- Gdyby ta panienka zginęła, jej babcia musiałaby mieć złamane serce!

- A gdyby pokonano Brutusa, nie mógłby on zemścić się na tym, kto by go pokonał!- Potwierdził jej słowa dżentelmen obok, zapewne jej mąż.

Zamarłem w bezruchu, patrząc na nich wyłupiastym wzrokiem.

- Wszyscy tutaj obecni są nieśmiertelni?- zapytałem ich drżącym głosem.

Kobieta spojrzała na mnie z wyższością.

- Kochaniutki, powinieneś o tym dobrze wiedzieć, skoro także jesteś nieśmiertelny. Czujemy ból, a kiedy ktoś wbija nam nóż w serce, tak jak ty Dianie, czy też zabija w sposób, którego człowiek nie przeżyłby, po prostu przez chwilę nie możemy odzyskać sprawności, ale po krótkim czasie wszystko jest normalne. To jedna z zasad Salidie. Każdy tu jest nieśmiertelny!

- Cześć, Diana!- powitał kobietę, którą przed chwilą „zabiłem” dżentelmen.

- Dobrze ci poszło!- krzyknęła do mnie dziewczyna i uśmiechnęła się.

Spojrzałem na Lucy, śmiertelną od niedawna Lucy, która unikała ciosów Brutusa, bijącego na oślep swoimi wielkimi pięściami. Nie zważał on na to, że dziewczyna jest bezbronna. Liczyło się dla niego zwycięstwo.

Brutus zapędził Lucy w jeden z rogów, ten, przy którym stałem, i szykował się już do następnego, ostatniego w tym starciu ciosu, który miał zapewnić mu zwycięstwo.

Lucy wyprostowała się dumnie i przymknęła oczy, zapewne wiedząc, że to jej koniec. Widownia wstrzymała z zachwytu oddech. Obserwowałem, jak klatka piersiowa dziewczyny unosi się raz po raz, nieregularnie i niespokojnie.

Chłopak wyciągnął nóż, wymierzając nim w Luc. Zamierzał nim rzucić.

Cichy świst przeciął powietrze i nóż popędził w stronę ofiary, by ją zabić.

Nie do końca wiedząc, co robię, rzuciłem się na ring i odepchnąłem Lucy na bok w ostatniej sekundzie, gdy nóż wbił się w kogoś na widowni.

Turlaliśmy się po podłodze pod wpływem siły odrzutu, aż Lucy nie wylądowała na mnie, a nasze usta połączyły się w pocałunku.

Widownia zapiszczała z radości, a oklaski wydawały się wypełniać salę, gdy dziewczyna trwała w tej pozycji, a ja, patrząc na jej oczy, zobaczyłem to, na co czekałem. Zamknięte z przerażenia czarne i puste oczy wypełniła fiołkowa radość. Nie byłem do końca pewny, co to miało oznaczać, ale w momencie gdy nasze usta złączyły się ze sobą poczułem przyjemny chłód, rozchodzący się po całym ciele.

Niestety czar chwili prysł, gdy Lucy oderwała się ode mnie i ku mojemu zdziwieniu uniosła się ku niebu, pozostawiając mnie na ringu samego.

Po wyrazie jej twarzy mogłem wywnioskować, że ona także nie wie, co się dzieje, ale nareszcie odnalazłem wśród widowni Lucyfera, który uśmiechał się jak szalony psychopata- najprawdopodobniej więc nie działo się nic, co zagrażało dziewczynie.

Lucy zatrzymała się po chwili i rozłożyła szeroko ręce. Jej włosy zaczęły powiewać na wietrze.

Pomieszczenie wypełniło oślepiające światło, które chciało ukryć to, co nie powinno być widoczne dla ludzkich oczu. Jednakże jakby specjalnie dla mnie, będącego w środku całego zjawiska, pozwolono na ten zaszczyt.

Kiedy gwiazdy zaczęły zstępować z niebieskiego sklepienia i gromadzić się wokół Lucy, światło powstałe przy ich połączeniu oślepiło innych, aby zamaskować to, co wydarzyło się potem. Z pleców dziewczyny wyłoniło się ogromne pojedyncze skrzydło, pokryte czarnymi niczym noc piórami, które połyskiwały i lśniły.

- Podała się na tatusia!- Usłyszałem podniecony krzyk Lucyfera, który jako jedyny oprócz mnie został dopuszczony do tajemnicy przemiany Lucy.

Chwilę po jego wypowiedzi, Lucy rozpostarła swe drugie, śnieżnobiałe skrzydło mieniące się srebrem. Otworzyła zamknięte dotąd oczy i spojrzała w dół, na mnie, uśmiechając się lekko.

Odwzajemniłem uśmiech, jednocześnie pragnąc, aby jak najszybciej wróciła tu i dała się uścisnąć. Wyglądało na to, że wróciła stara, dobra Lucy, a wraz z nią- jej wspomnienia.

Gwiazdy, dotychczas towarzyszące przemianie, wniknęły w skórę Lucy, która zalśniła niesamowitym blaskiem. Jedna z nich tkwiła jeszcze przez chwilę w powietrzu, czekając, aż pozostałe znikną, aby na koniec przemienić się w dość nietypowy, srebrny naszyjnik z wisiorkiem w kształcie śnieżynki zamkniętej w gwieździe.

Gwiaździsta mgła opadła, a wraz z nią zniknęło oślepiające światło. Lucy wróciła na ziemię i wtuliła się w moją pierś, uśmiechając się szeroko.

- Czekałem- wyszeptałem jej do ucha.

- Tęskniłam- odpowiedziała Lucy i wtuliła się jeszcze mocniej.

- Co to?- Przypatrując się wisiorkowi, obróciłem go w palcach, ciekawy jego znaczenia.

- Pamiątka rodzinna.- Dziewczyna uśmiechnęła się tajemniczo.- Ale chyba nie to interesuje cię najbardziej.- Zaśmiała się cicho i pocałowała mnie. Cóż innego mogłem zrobić? Z przyjemnością odwzajemniłem pocałunek.

- I że nie opuszczę cię aż do śmierci- wymruczałem, przytulając ją raz jeszcze.

Lucy zaśmiała się krystalicznie i oderwała od mojej piersi.

- Nie zamierzam cię w najbliższym czasie zgarniać z tego łez padołu. Ale zdajesz sobie sprawę, że to dość długo?- Uśmiechnęła się radośnie.

Kiwnąłem głową z uśmiechem, a ona powróciła w moje objęcia, jakby było to dla niej jedyne bezpieczne miejsce.

- I że nie opuszczę cię aż do śmierci.- Powtórzyła.

MAM NADZIEJĘ, ŻE KONIEC SIĘ SPODOBAŁ.
OCZEKUJCIE EPILOGU. BAJ ! <3