▪27

          - Puść mnie, Heniek! Zaraz zmasakruję tego typa!- Głos dziewczyny odbijał się od ścian przez najbliższe sekundy. Stałem tam bezradny, nie wiedząc, co zrobić. Przykryłem ranę ręką i patrzyłem na nią jak otępiały. Krew siączyła się z przecięcia na boku, kąpiąc powoli na posadzkę.  Przeniosłem wzrok na Lucy. Jej wujaszek trzymał ją mocno w objęciach i powstrzymywał przed atakiem na mnie. Jej twarz wykrzywiał grymas wściekłości, paznokcie wbijały się w dłoń Lucyfera, a nogi kopały na wszystkie strony, byleby tylko wydostać się z pułapki.
   - Co jej się stało?- zdołałem wyszeptać. W głowie miałem mętlik. Jeszcze dwadzieścia cztery godziny wcześniej dziewczyna chce ze mną pogadać, martwi się o mnie i mówi, że mnie kocha, a teraz chce mnie zabić.
   Nigdy nie zrozumiem kobiet.
   - Ugh, nie wiem!- wysapał mężczyzna, szamotając się z nastolatką.- A ty możebyś wziął i opatrzył tą durnowatą* ranę?- wydarł się.
   Porwałem pierwszą lepszą ściereczkę z brzegu (żeby tylko nie była z tłuszczu kotletów) i przyłożyłem do miejsca, które niemiłosiernie piekło. Bardziej zdziwiło mnie to, że zauważyłem dopiero teraz.
   Usiadłem na krześle, czując, jak tracę siły.
   - Nazwała cię Heńkiem.- Zauważyłem, kierując wzrok na interesującą misę owoców obok lodówki. Byleby nie patrzeć na Lucy, jej złość i krew, wyciekającą z mojego ciała.
   - Zapewne...- Lucyfer unieruchomił dziewczynie ręce.-...babulinka maczała w tym palce. Nie bez powodu budzę się w kartonie- prychnął.
   - Dlaczego miałaby to robić własnej wnuczce?
   - Bo jest podła, samolubna i, do diabła, jest parszywą Śmiercią!- Wyrzucił ze siebie słowa jak z mikroskopijnego karabinu (a one są znacznie szybsze niż te normalnych rozmiarów).
   - To w takim razie co jej zrobiła?
   Szatan przywiązał ścierką Luc do krzesła przysuniętego przed chwilą i zaczął wodzić palcami po jej twarzy, uważając na jej zaskakująco ostre i wrzechobecne zęby.
   Teraz zaczął muskać punkty na plecach, dokładniej na łopatkach. Po chwili zatrzymał palec i rozdarł materiał.
   - O cholera**- syknął.
   Zerwałem się i podszedłem do mężczyzny.
   Na skórze Lucy widniały dwie głębokie rany, rozłożone równolegle, poniżej łopatek. Wydawały się dziwnie czarne, do tego emanowała z nich tajemnicza energia. Znajoma, a jednocześnie obca.
   - Co? Co się stało?- zapytałem ożywiony.
   - Ona ci to zrobiła?- Lucek odepchnął mnie lekko i podszedł do dziewczyny, patrząc w jej pozbawione wyrazy oczy. Nie wściekała się już. Milczała, a po jej policzkach spłynęła nawet pojedyncza łza.
   Skinęła niepewnie głową, zaciskając usta.
   Lucyfer westchnął ciężko i zatopił twarz w dłoniach. Już myślałem, że on też zacznie płakać, ale po chwili gwałtownie podniósł się i zaczął spacerować po sali.
   - Nie odwiążesz jej?- spytałem, wskazując na zasypiającą nastolatkę.
   - Myślałem, że chcesz jeszcze trochę pożyć- warknął. Może lepiej nie będę się odzywał.
   Mężczyzna otworzył lodówkę i wyciągnął z niej kiełbaskę. Kiedy już miałem go pytać, dlaczego to robi, zaczął ją przegryzać.
   - Coś ci się...hm, fajczy.- Stwierdziłem, obserwując dym ulatniający się z całego ciała Lucyfera.
   - Nie jest źle.- Obejrzał swoje dłonie i włożył resztę mięsa do ust.- Bywało gorzej.
   Nie wiedziałem do końca, co to oznaczało, ale najwyraźniej sytuacja nie była najgorsza.
   Owoce zaczęły znikać z misy, której się bacznie przyglądałem, a żołądek Diabła napełniał się coraz bardziej. Spojrzał na mnie krzywo i powiedział z pełną banana buzią:
   - A ty nigdy nie jadłeś, kiedy się denerwowałeś?
   Przewertowałem w myślach przeszłość i pokręciłem głową. Ten wzruszył ramionami i wpychał w siebie żarcie przez kolejne parę minut, aż nie zostało już nic.
   Odchrząknąłem cicho.
   - Mógłbym się dowiedzieć, co dzieje się z Lucy?- Rzuciłem ukradkowe spojrzenie na śpiącą spokojnym snem nastolatkę i uśmiechnąłem się smutno.
   - To już nie jest Lucy.- Lucyfer wyciągnął tym razem półlitrową butelkę alkoholu spod zlewu i duszkiem wypił c a ł ą jej zawartość.- To jest jej wrak- jęknął, opadając na ziemię.
   - Ale... Jak to?- spojrzałem na niego wielkimi oczami i wyrwałem butelkę z rąk, rzucając nią celnie do kosza.
   - Przegrała już swoje życie.- Oczy Lucka zamgliły się, a usta wykrzywiły w słabym uśmiechu. Jego donośne, kocie kichnięcie spowodowało lekkie zatrzęsienie.
   Uniosłem niepewnie prawą rękę i walnąłem samego Szatana z liścia. Ale zapewne bolało mnie to bardziej niż jego.
   Aczkolwiek metoda podziałała. Wujaszek oprzytomniał i myślał trzeźwiej.
   - Palancie, martw się teraz o siebie, a nie o nią.- Wskazał na mój lewy bok i szmatkę przesiąkniętą krwią.
   - Gdybym jeszcze wiedział, co zrobić!- powiedziałem dość głośno, unosząc oczy do nieba.
   - Może pójdziesz do lekarza, hm?- Zaproponował mężczyzna i powoli wstał, opierając się o blat.
   - Nie opuszczę Lucy!- Zaprotestowałem.
   - Dla niej już nie ma ratunku, dla ciebie- tak!
   - Zaskakuje mnie twoja trzeźwość myślenia- stwierdziłem.- Myślałem, że Lucy jest ci bliska.
   Oczy Lucyfera zrobiły się szkliste.
   - Bo była!- warknął.- A ta głupia babka wszystko spaprała!- Jego dłonie zacisnęły się w pięści, a ja zacząłem poważnie myśleć o bezpieczeństwie talerzy w kuchni.
   - Była, teraz jest tylko wrakiem, przegrała życie: co mam z tego zrozumieć, jeśli nic mi nie powiedziałeś?
   - To nie jest rozmowa, którą można prowadzić ot tak, przy kawce, w kuchni. To... coś poważnego.
   Zrezygnowany jeszcze raz powiodłem wzrokiem po twarzy Lucy.
   - Ona... chciała mnie zabić...
   Lucyfer poklapał mnie lekko po plecach.
   - Miłość, bracie, jest do dupy...
   Jakież poetyckie stwierdzenie.
   - ...jeśli wtrąci się ta trzecia osoba, która zrobi wszystko, abyście tylko nie byli razem!- Poczułem spore pokłady ciepła za mną i zobaczyłem, jak Szatan zaczyna płonąć, począwszy od dłoni nadal zaciśniętych w pięści, do stóp, które nerwowo uderzały posadzkę.
   Dziewczyna poruszyła gwałtownie nogą, a jej twarz przebiegł wyraz bólu. Ustąpił on jednak po chwili słabemu uśmiechowi.
   - Ja... Wezmę ją do siebie- szepnąłem i powoli podszedłem do mojej śpiącej królewny. Ostrożnie rozwiązałem sznury, słysząc jeszcze kąśliwe uwagi płonącego Lucka.
   - Jeśli chcesz już umrzeć, proszę bardzo.
   Delikatnie wziąłem Lucy na ręce i wyniosłem z pomieszczenia, czując jak ból ogarnia moje ciało, zaczynając od rany na boku. Chwilę potem rozległ się deszcz przekleństw i dźwięki tłuczonych talerzy rozległy się od strony kuchni.

*Lucek tworzy nowe słowa xD
** normalnie, pierwszy i ostatni raz użyte xDDD
                                                                                   ~*~
          Materac cichutko zaskrzypiał, kiedy kładłem Lucy na łóżku w moim pokoju, bo jak mi wiadomo- to tutaj właśnie spała wcześniej.
   Odgarnąłem kosmyk białych włosów z jej twarzy, na której malował się spokój i ukojenie. Ale coś mi tu nie pasowało.
   Oczy miała otwarte. Wpatrywała się we mnie i wstrzymała na chwilę oddech.
   Powiodłem delikatnie palcem po jej twarzy i zatrzymałem go na ustach.
   - Nic ci nie zrobię- szepnąłem.
   Dziewczyna odepchnęła mnie lekko od siebie i obróciła się na drugi bok.
   Z uczuciem przegranej usiadłem na fotelu naprzeciwko i oparłem głowę na ręce. Usłyszałem tupot małych stóp.
   - Wiedziałam, że w końcu nie wytrzymasz!- wykrzyknęła Sally, patrząc raz na mnie, raz na Luc.- Zabiłeś ją?
   - Prędzej ona mnie- prychnąłem. Pingwin wygramolił się na miejsce obok mnie i wyciągnął skrzydełko.
   - Tak właściwie, jestem Sally. Chyba nie zdążyliśmy się poznać.- Oznajmiła i prześwidrowała mnie swoimi czarnymi oczkami na wylot.
   Podałem jej palec.
   - Emil. Ale to chyba wiesz.
   - Co jej jest?- Wskazała na Lucy.
   - Sam nie wiem. Lucek tylko strasznie się wściekł i powiedział, że to jest tylko jej wrak.
   - Trzeba będzie go przesłuchać- stwierdziło stworzonko, kiwiąc głową.
   Skinąłem w odpowiedzi.
   - Wczoraj cię tu rysowała- szepnęła Sal.- Nie spała całą noc, żeby dokończyć.
   Popatrzyłem na nią i ujrzałem, jak w kącikach jej oczu gromadzą się łzy, które zwierzątko natychmiast otarło.
   - Powinienieś ściągnąć koszulkę i to opatrzyć.- Wskazała na moją ranę.- A ja lecę do wujaszka.
   - Nie radziłbym. Ostatnio słyszałem tłuczone talerze.
   - To, że pongwiny nie potrafią latać, nie oznacza, że nie przedrzą się przez ruiny serwisu obiadowego- prychnęła zabawnie i wyszła przez niewielką szparę w drzwiach.
   Westchnąłem ciężko.
   Zdobyłem już zaufanie Lucy, a teraz je straciłem.
   Miałem wszystko, a nie mam już nic.
_____________________________
Boyahh.

Krótko dość, tak, ale niestety :c 

Wiem, że długo nic nie było, ale trzeba będzie się do tego przyzwyczaić, bo:
A) Nowe opowiadanko
B) Sprawdziany w szkole D:
C) Inne takie tam xD
A nie było mnie długo, bo byłam na pielgrzymce (od dziś uraz do rosołku, ryb i kudłatych węży zwisających z lampy D: mieszka może ktoś w Witkowicach *mieście diabła XD*)
Ahhhh, i myślę nad konkursem na 10 tysiaczków. Byłby ktoś chętny? :3

I jeszcze jedno, NAJWAŻNIEJSZE:

czy jeśli myjesz schody, a akurat kiedy kończysz, w radiu leci piosenka "We are the champions", masz się bać? XD Przypadek? Nie sądzę.
Ahoj, kamraci ♥
Króliczek.